Het huidige beeld van de hoeve is overwegend 18e eeuws. De gangbare woning van een gesloten hoeve is gericht naar de binnenplaats en vormt een strikt functioneel onderdeel van het bedrijf. In de 18e eeuw ontstaat een zekere welvaart, die vertaald wordt in zichtbare welstand. De toegangspoort (1714) wordt voorzien van de nodige grandeur. Ter plaatse van de woning zijn grote raamopeningen (begane grond) gemaakt in de tot dan toe gesloten buitengevel.
Wat bovendien opvalt is het ontbreken van een grote schuur, binnen de min of meer gesloten carré. Deze is zeker voor een akkerbouwbedrijf onontbeerlijk. Op de eerste kadasterkaart komt wel een grote schuur voor, op de voor de hand liggende plek linksachter op het erf. Vanwege de enorme waterpartij meteen daarachter en het gegeven dat het terrein nog steeds zeer drassig is, is het aannemelijk dat die schuur verzakt en mogelijk zelfs ingestort is. Een nieuwe schuur is rond 1890 gebouwd buiten de gesloten vorm, rechts voor het complex.
De agrarische activiteiten vinden momenteel niet meer in de hoeve plaats (ruimten functioneel ongeschikt voor huidige bedrijfsvoering), maar in de directe nabijheid (bestaande schuur voor en de nieuwe loods rechts naast de hoeve).
De grote mate van intimiteit van de binnenplaats, veroorzaakt door de kleinschaligheid van de bestaande bebouwing, behouden en waar mogelijk versterken.
Waar mogelijk het contact tussen de woningen en het omliggende, karakteristieke landschap versterken.
Het bestaande woonhuis is verbouwd tot een royale woning met het wooncomfort van nu.
In de voormalige paardenstal is een tweede woning ontworpen waarbij de nieuwe toevoegingen in het in- en exterieur (gevelopeningen, trap, haard etc.) eigentijds zijn vormgegeven.
Het casco van de overige stallen is gerestaureerd mede dankzij een subsidie van de Provincie Limburg.
